Apocriefe geschriften

De Statenvertaling dateert uit 1637. Het bijzondere van deze reformatorische bijbelvertaling is vooral dat zij direct uit de grondtalen vertaald werd - net als de vertaling van Luther (1522-1534) en de King James Version (1611) - en niet meer gebaseerd was op de Vulgata. Toch is de invloed van deze Latijnse vertaling (382-405), vooral in moeilijke passages, wel zeer duidelijk merkbaar.
De Statenvertaling kwam tot stand 'op last van de hoogmogende Heren Staten-Generaal', die op de Synode van Dordrecht (1618-1619) dit belangrijke besluit namen. Deze Nederlandse vertaling heeft de oorspronkelijke teksten zo nauwkeurig willen vertalen dat er in de tekst heel wat hebraismen (= Hebreeuws aandoende taal) voorkomen.
De Statenvertaling heeft op de Nederlandse taal vrij grote invloed uitgeoefend; zij is de gezaghebbende vertaling van het Nederlands protestantisme geworden, totdat in 1951-1952 de Nieuwe Vertaling van het Nederlands Bijbelgenootschap uitkwam, die de Statenvertaling langzaamaan verdringt. (Bron: Spectrum Encyclopedie 2000)

De hier gebruikte editie is de zgn. Jongbloed-editie, uit 1750. Ook opgenomen zijn de apocriefen: later toegevoegde geschriften die door de Kerken niet als heilig worden erkend (hoewel sommige door de r.-k. Kerk weer wel worden erkend, de zgn. deutero-canonieke geschriften). Het gaat om Tobias (Tobit), Judith, het Boek der Wijsheid, Jezus Sirach, Gebed van Azaria (Daniel 3), Susanna (Daniel 13), Bel en de Draak (Daniel 14), Baruch, 1, 2 en 3 Makkabeeen, 3 en 4 Ezra, Esther vanaf 10:4, en het Gebed van Manasse.